#3

może od nowa...
cześć, jestem marta, mam 23 lata, choć czuje się jakbym miała 15. przez ostatnie dwa lata, przez które mnie tu nie było, rozstałam się z dziewczyną, na której mi zależało, na rzecz pewnego olewającego wszystko chuja. przez prawie dwa lata właśnie byłam z nim w związku. z początku z zauroczenia. później z przywiązania, a na końcu z litości. i możecie sobie teraz pomyśleć, że jestem ostatnią (za przeproszeniem - cipą), ale zdradziłam go z jego przyjaciółką. nie zachowałyśmy się w porządku. wiemy o tym. ale nie można całe życie patrzeć tylko na czyjeś szczęście nie zwracając uwagi na własne potrzeby. tak więc obecnie żyję w związku z kobietą, z którą mieszkam i jestem niesamowicie szczęśliwa pomimo ciężkich chwil - jednak dwie kobiety w związku to dwa razu więcej kłótni i stawiania na swoim - wiem, że chcę już tak do końca mych marnych (ale szczęśliwych) dni.
niech to będzie mój internetowy przysłowiowy pamiętnik, o którym nikt nie wie, nikt mnie nie zna.
tak będzie dobrze.

#2

Gdy byłam sama nikt się mną nie interesował. Byłam zepchnięta na bok, jakbym w ogóle się nie liczyła. A teraz? Teraz gdy mam osobę, którą kocham i która kocha mnie, walą się do mnie drzwiami i oknami. Dlaczego teraz? Gdy jestem szczęśliwa i niczego mi nie brakuje. Nagle jakoś przestałam być niewidzialna w oczach innych... Być może się zmieniłam...

#1

Wszystko się układa. Uczę się na kierunku, na który chciałam iść. Mam pracę, zarabiam na siebie i swoje wszystkie zachcianki. A przede wszystkim mam w swoim życiu osobą, która daje mi miłość jakiej zawsze pragnęłam. Więc co ze mną jest nie tak? Dlaczego nie potrafię się cieszyć z tego co mam? Dlaczego coś, czego pragnęłam przez całe życie, teraz mnie nie uszczęśliwia? Zawsze będzie tak, że gdy zdobędę to co chciałam, ostatecznie mnie to unieszczęśliwi? ...
Chciałabym znaleźć odpowiedzi na te pytania.
Uda mi się?